Artikel Drachtster Courant februari 2014

WIJNJEWOUDE/DRACHTEN – Rosita da Lima exposeert binnenkort nieuw werk in ‘t Smelnehûs in Drachten. Ten Years After, zo wil ze de expositie noemen. Want het is inderdaad al weer een tijdje geleden.

Tien jaar geleden stortte Rosita da Lima zich vol overgave op het tekenen met pastelkrijt op papier. Ze exposeerde en gaf workshops en verkocht goed. Tot op een gegeven moment de bron leek opgedroogd. ,,Het tekenen gaf mij rust, maar ik had gewoon geen inspiratie meer. Ik kreeg het druk met andere dingen en ik vond het ook wel leuk geweest.”

Draad opgepikt

Een half jaar geleden pakte ze de draad weer op. Maar in plaats van papier en krijt kocht ze dit keer doeken en acrylverf. ,,Ik kwam op Facebook een oud-klasgenoot tegen, die schilderde en haar werk ook exposeerde. Toen we in gesprek raakten, stimuleerde zij mij om weer te beginnen. En van het een komt het ander. Het nieuwe materiaal bevalt best, al heb ik wel moeten leren omgaan met verf. Het is ook een kwestie van uitvinden wat je ligt. En vooral doorgaan. Oefening baart kunst.”

Het eerste werk was vreselijk, vindt Rosita da Lima nu. ,,Dat hang ik ook niet op. Ik denk dat ik alles in één keer wilde vertellen. Het is gewoon teveel van het goede.” Ze combineert in haar nieuwe werk verf met vloeipapier, uitgeknipte plaatjes, zelfgemaakte foto’s en diverse materialen, zoals zand.

Intuïtie

Wat niet veranderd is in haar werk, is de belangrijke invloed van intuïtie. ,,Ik begin gewoon. Ik zoek een kleur uit die ik mooi vindt en langzaamaan ontwikkelt het werk zich. Ik heb maar eentje die vooraf is geschetst. Maar dat idee was ook zo dwingend, dat ik er ‘s nachts wakker van werd. Ik dacht: teken het maar even, want anders slaap je niet weer. Bij een ander werk ben ik uitgegaan van een zin die ik al weken in mijn hoofd had, ‘She’s Coming From The Deep’. Dat komt uit een liedje van Pink Floyd. En verder is de zee altijd een inspiratie. Ik vind het heerlijk om bij Harlingen te kijken. De haven, de schepen, de zeedijk, dat is voor mij echt ‘the place to be’. Heerlijk, daar kom ik altijd weer vol energie vandaan.”

,,Voor mijn gevoel werk ik eigenlijk hetzelfde als vroeger. Ik teken, strijk, wrijf en schuif net zolang op het doek heen en weer tot voor mijn gevoel elk lijntje op zijn plek staat. Ik ben een echte Pietje Precies. Het moet allemaal netjes afgewerkt zijn, ook de randen van het doek.” De werken van Rosita da Lima kenmerken zich door de organische vormen en de meestal warme, aardse kleuren, soms gemengd met brons of goudverf. ,,Ik had een groot werk met felgroen, maar dat zat me nooit helemaal lekker. Op zich was het een mooi schilderij, maar het paste gewoon niet bij mij. Toen ik donkerrood over het groen heen schilderde, voelde het wel goed.”

Zonder titel

Slechts een enkel werk heeft een titel. ,,Ik vind het heel moeilijk om er zelf wat over te zeggen. Je kunt het niet uitleggen, je moet het aanvoelen. Op Facebook krijg ik heel leuke reacties en daar word ik wel blij van. We gingen een keer naar een kunstmarkt en ik dacht: ik hoop dat iemand het leuk vind. Verkocht ik er zeven. Dat voelt toch steeds weer als een compliment. Maar het belangrijkste voor mij is dat ik ze zelf mooi vind. In ‘t Smelnehûs hang ik veertien werken op. Alles kan weg, maar als er niets verkocht wordt, neem ik ze ook net zo lief weer mee naar huis.”

,,Ik zit nu weer in zo’n flow en ik hoop dat het dit keer heel lang duurt. Ik weet niet waarom ik indertijd gestopt ben, ik weet ook niet waarom ik nu weer begonnen ben, maar zo gaan die dingen. Dit komt op mijn pad, dan moet je er ook niet al te veel over nadenken, maar gewoon doen. Als ik er van zou kunnen leven, zou dat mooi zijn, want dit is zo leuk, dit kan ik de hele dag wel doen.”

‘Die is voor mij!’

Wat haar wel verbaast, is dat anderen zich vaak in haar werken herkennen. ,,En dat het dan bij een ander boven de bank hangt, dat is toch waanzinnig! Eén keer heb ik zo iets geks meegemaakt. Dat was nog in mijn vorige periode en met het enige werk dat ik destijds op doek had gemaakt. Ik deed in Drachten mee aan een multi-culturele markt en nog terwijl ik aan het uitpakken was, kwam er een vrouw huilend naar me toe. Ze wees op het schilderij en zei: ‘Die is voor mij!’ Ik zei: ‘Hier heb je hem, als hij voor jou is, dan hoef ik er ook niks voor.’ Even later kwam ze terug van het boodschappen doen en toen gaf ze me het geld dat ze over had gehouden, zeven euro vijftig.”

,,Een paar weken later was er weer zoiets in Drachten en ik hoopte dat die vrouw weer zou komen, want ik was vergeten haar naam te vragen. Ze kwam ook en nodigde me uit om bij haar thuis te komen. Daar hing dat schilderij van mij, heel mooi ingelijst. Toen liet ze me het verhaal lezen dat ze had opgeschreven. Ze vertelde daarin dat ze bij een handlezeres was geweest. Die had haar verteld over een symbool en dat had ze ook precies omschreven. Ze had er bij gezegd: als je dit symbool ziet, dan is dat voor jou bedoeld. Bleek dat ze precies mijn schilderij had beschreven.”

Het verhaal is bizar, maar het wordt nog vreemder, vertelt Rosita da Lima. De avond dat de vrouw bij de handlezeres was, bleek achteraf dezelfde avond dat het schilderij werd gemaakt. ,,Ik ben op zich niet gelovig, maar ik denk wel dat er meer is dan wij zien. Ik krijg wel vaker een reactie, waarvan ik denk ‘woo’. Dan maakt het zoveel bij mensen los. Groter compliment kun je niet krijgen.”

Barakkenkamp

Rosita da Lima is in 1962 geboren in een barakkenkamp bij Nuis, waar het Molukse gezin toen woonde. In de jaren zestig kreeg haar vader werk bij Philips en verhuisde de familie vanuit de Molukse wijk in Marum naar Drachten. ,,Of dat in mijn werk terugkomt, dat weet ik niet. Ik ben vrij Nederlands opgevoed, met een Fries tintje. Maar het zit natuurlijk wel in mij.” Ze wijst op haar hart. ,,Het komt allemaal hier vandaan. Maar ik doe niets bewust, ik laat mij steeds weer verrassen.”
– See more at: http://www.drachtstercourant.nl/nieuws/31866/rosita-da-lima-laat-zich-steeds-weer-verrassen/#sthash.RimJM8WQ.dpuf